معاملات آتی
معاملات آتی
تاریخچه معاملات آتی – Futures – قسمت دوم
ترجمه ی فرهاد مقدم سلیمی
شیکاگوی قدیم توسعه ی معاملات آتی به شکل امروزی آن روی مرز «غرب میانه[۱]» در اوائل قرن نوزدهم میلادی آغاز شد و به طور تنگا تنگی با توسعه ی تجارت در شیکاگو و تجارت غلّه در غرب میانه ارتباط پیدا کرد. شیکاگو ، در حالیکه در سا ل ۱۸۳۳ میلادی به عنوان یک دهکده ثبت شده بود ، در سا ل ۱۸۳۷ میلادی تبدیل به شهری با جمعیت ۴۱۰۷ نفر گردید. موقعیت سوق الجیشی آن شهر در بستر « دریاچه های بزرگ»[۲] و نزدیکی به مزارع حاصلخیز غرب میانه، به رشد و توسعه ی سریع آن به عنوان قطب غلات کمک نمود. اما مسائل مربوط به عرضه و تقاضا ، حمل و نقل و انبار کالا بازاریابی را در موقعیت آشفته ای قرار دادند که به توسعه ی بازارهای معاملات سلف منتهی شد.برای تولید کنندگان و فرآوران در اوایل قرن نوزدهم عدم توازن در عرضه و تقاضا امری رایج بود. کشاورزانی که هر سا ل در زمانی معین غله و دام به بازار های منطقه ای می آوردند ، اغلب در می یافتند که عرضه ی غله و گوشت به مقدار قابل توجهی از احتیاجات ضروری آسیابان ها و بسته بند ها فراتر رفته است. این فرآوران با دیدن عرضه ی بیش ازمیزان نیاز، بالاجبار پایین ترین قیمت را پیشنهاد می دادند. اغلب مدت کوتاه تقاضا قادر به جذب عرضه ی بیش از حد کالاها ، حتی به پایین ترین قیمت نیز، نبود و غلات به خاطر فقدان خریدار در خیابان ها رها می شدند.عرضه ی بیش از حد کالا در فصل درو تنها یک قسمت از مشکل را تشکیل می داد و ناگزیر سالهای خرابی و کمبود محصولات نیز بود. حتی در سالهای فراوانی، ذخیره ها به تدریج کاهش می یافت ، قیمت ها اوج می گرفت و مردم گرسنه می ماندند. کسبه با ورشکستگی روبرو می شدند زیرا برای کسب و کار مواد خام نداشتند. کشاورزان اگر چه غذای کافی برای خود داشتند ، لیکن از ترس گرسنگی نمی توانستند محصولاتشان را بفروشند و درآمدی کسب کنند . بنابراین قادر به خرید سایر مایحتاج خود از قبیل ابزار ، مصالح ساختمانی و منسوجات نبودند.
مشکلات حمل و نقل و فقدان تسهیلات ذخیره سازی بر مسائل عرضه ی فصلی و تقاضای سازگار کالا افزوده شد. در بیشتر ماههای سا ل برف و باران جاده های خاکی را که از مزارع به طرف شیکاگو کشیده شده بودند غیرقابل عبورمی ساخت. اگر چه جاده هایی که با تخته های چوب ساخته و اصطلاحاً جاده های الواری [۳] نامیده می شدند این اجازه را به کشاورزان می دادند تا واگن باری های خود را از غله پر کرده به سمت شهر ببرند ، اما این نوع حمل و نقل بسیار گران تمام می شد. در دهه ی ۱۸۴۰ میلادی اگر کشاورزی می خواست یک بار گندم را ۶۰ مایل حمل کند، سود و زیان او سر به سر می شد. حمل گندم به بازار به اندازه ی تولید آن هزینه داشت.
حال اگر کالا ها به شهر می رسیدند ، خریداران با مشکل عدم وجود فضای کافی برای انبار کالا مواجه می شدند. امکانات توسعه نیافته ی بندری مانع حمل غلات با کشتی به بازار های شرقی و بازگشت دیگر کالاها ی مورد نیاز به غرب میانه می شد. در واقع ، پس از ساماندهی شدن ، بورس کالا پشتوانه ی عمده ای برای کوششهای قانونی جهت بهبود بخشیدن به وضعیت راههای روستایی ، ساختن آبراههای داخلی و بهبود و توسعه ی امکانات انبار داری و بندری شد.
در عکس العمل به شرایط دشوار فروش ، کشاورزان و بازرگانان شروع به انعقاد قرارداد برای تحویل در آینده کردند. قرارداد تحویل درآینده[۴] یک معامله ی نقدیست که در آن فروشنده و خریدار در مورد قیمت ، کیفیت ، کمیت و تاریخ تحویل یک کالا در آینده توافق می کنند. از آنجا که هیچ معیار خاصی برای قرارداد وجود ندارد، لذا فروشنده و خریدار باید در مورد بند بند مفاد قرارداد بحث و تبادل نظر کنند . اولین قرارداد تحویل در آینده ی ذرت توسط یک تاجر رودخانه ای[۵] بسته شد. تاجرهای رودخانه ای، ذرت را در اواخر پاییز و اوائل زمستان از کشاورزان دریافت می کردند؛ اما ، می بایست آنرا ذخیره می ساختند تا به حداقل رطوبت برسد و از طریق کشتی قابل حمل باشد؛ بعلاوه یخهای رودخانه نیز ذوب شده باشد. در تلاش برای کاهش ریسک نگهداری ذرت در سراسر زمستان، تاجران ِ رودخانه ای ناگزیر از سفر به شیکاگو بودند تا قرارداد تحویل غلات در بهار را با فرآوران منعقد نمایند. به این ترتیب آنان، هم خریدار و هم قیمت مطمئنی را برای خود تضمین می کردند. اولین قرارداد تحویل در آینده ی ثبت شده برای ذرت، درتاریخ ۱۳ مارس ۱۸۵۱ میلادی منعقد شد. بر طبق این قرارداد می بایست ۳۰۰۰ باشل [۶] ذرت در ماه ژوئن با قیمت یک سنت کمتر از قیمت ذرت در ۱۳ مارس همان سال تحویل می شد.
قرارداد های تحویل در آینده برای گندم بعد ها توسعه یافتند. در مورد گندم ، این بازرگانان و فرآوران شیکاگویی بودند که با ریسک انبار کردن غلات روبرو شدند. آنان برای کاهش این ریسک گندمها را با قراردادهای تحویل در آینده به آسیابان ها و صادر کنندگان شرقی فروختند.
[۱] Midwest: منطقه ی شمالی و مرکزی ایالات متحده ، بین کوههای آپالاش و راکی. شامل ۱۲ ایالت : ایلینویز ، ایندیانا ، آیوا ، کانزاس ، میشیگان ، مینه سوتا ،
میسوری، نبراسکا، داکوتای شمالی و جنوبی، اوهایو و وسکانسین. شهر شیکاگو در این منطقه در شمال شرقی ایالت ایلینویز واقع شده است.
[۲] : Great Lakesرشته دریاچه هایی در آمریکای شمالی شامل دریاچه های سوپریور ، میشیگان ، هورون ، اِ ری و اونتاریو.
[۳] Plank roads
[۴] Forward contracting: این واژه که در متون علمی اقتصاد بازار بصورت cash contract نیز آمده است در زبان فارسی به« قرارداداز پیش» نیز ترجمه شده که نظر به شباهتی که با قراردادهای سلف دارد ما آن را « قرارداد تحویل در آینده » ترجمه نموده ایم. قرارداد تحویل در آینده یا قرارداد نقدی ، قراردادیست که در آن فروشنده می پذیرد کالای نقدی (کالای حقیقی فیزیکی) مشخصی را در زمانی در آینده به خریدار تحویل دهد. قراردادهای تحویل در آینده بر خلاف قراردادهای سلف استاندارد شده نیستند.
[۵] river merchant
[۶] : bushel واحد حجمی در ایالات متحده برابر با ۳۸/۳۲۴۵ سانتیمتر مکعب.